شکنجه های سیاه و شکنجه های سفید
شکنجه نقض آشکار حقوق بشر و رفتاری علیه حرمت و کرامت انسان تلقی می شود. مجمع عمومی سازمان ملل این عمل را محکوم و حقوق بین الملل و همچنین حقوق داخلی کشورها آن را منع نموده است.امروزه شکنجه در حقوق بین الملل به عنوان یک جرم بین المللی شناحته شده و کنوانسیون منع شکنجه مصوب ١٩٨۴ سازمان ملل و اساسنامه دیوان کیفری بین المللی بر جرم بودن آن تاکید دارد. براین اساس 
در هر شرایطى چه در یک محیط محدود از نظر مکانى مانند زندان، و یا یک خانه و چه در یک محیط بزرگ‌تر که می‌تواند یک محله یا یک شهر باشد، هر گونه دخالتى از سوى صاحبان قدرت در این مکان‌ها و در جهت ممانعت از دستیابى به نیازهاى اولیه افراد، می‌تواند شکنجه و آزار تلقى گردد، حال چه شکنجه جسمى باشد و یا شکنجه روحى که بعضا از آن به عنوان شکنجه سفید هم نام می‌برند.در کشور ایران عمل شکنجه به صورت محرومیت از دستیابى به نیازهاى اولیه فیزیولوژیکى غذا، آب، هوا، بهداشت و سرپناه و در همین حال هم خشونت وحشیانه‌اى که تنها هدف از آن اعمال ازار جسمى و فیزیکى بر فرد زندانى بوده است اعمال میشود .شلاق زدن‌هاى طولانى، خونین کردن سر، صورت و بدن زندانى، بی‌خوابى و وادار کردن به بیدار ماندن،عدم معالجه زخم‌هاى حاصل از این شکنجه‌ها، قرار دادن در محیط‌هایى که می‌تواند سلامتى اندام‌هاى فرد را مورد تهدید قرار دهدویا باعث مرگ این افراد شود. پس از حوادث ۸۸ جان‌به‌در بردگان از کهریزک گفتند،گاهی تراکم به حدی بود که در یک سلول زندانیان زخمی و کتک‌خورده روی‌هم ریخته می‌شدند و برخی به دلیل خفگی جان می‌باختند همین‌طور شکنجه‌هاى روحى و روانى جنسى، تهدید به تجاوز فردى و گروهى تا تجاوز به انواع شیوه‌هاى غیر انسانى، تحقیر و خرد کردن اعتماد به نفس و صیانت نفس زندانى و همه شیوه‌هایى که فرد را در مرز مرگ روحى و روانى و نهایتا ترس فرد از مرگ می‌کشاند، هدف شکنجه‌گران بوده است. این مجموعه‌اى که ذکر شد تقریبا در همه‌ی زندان‌هاى ایران اعمال شده است و بى‌گمان همه زندانیانى که مورد شکنجه و آزار قرار گرفته اند در چارچوب اختلال استرس بعد از حادثه قرار می‌گیرند که با کمال تاسف اختلالى پایا و مقاوم است که می‌تواند بعد از آزادى از زندان هم مجددا بازسازى شود و همه‌ی آن شکنجه‌ها و آزارها را دوباره تجربه کند.با وجود اینکه شکنجه در حقوق بین الملل محکوم شده است اما این عمل در ایران به طور سیستماتیک پیاده میشود. در ایران از هر نوع شکنجه جهت اعتراف گیری ویا ایجاد ارعاب استفاده میشود . طبق امار بدست امده از زندانیان و عدم دسترسی به وکیل ویا عدم ارتباط با خانواده و همچنین عدم دسترسی به خدمات پزشکی جزء شکنجه هایی است که دولت ایران بر زندانیان اعمل میکند وبا وجود هشدارها از طرف جوامع بین المللی با پاسخهای دروغین و اعلام اصول فقه به معنای مجازات انجام شده زیر باراین عمل ضد انسانی نمیروند. از جمله کسانی که در این دهه توسط عمل غیر انسانی شکنجه به نامهای هدی صابر پژوهشگر و روزنامه نگار، ستار بهشتی، کاووس سید امامی فعال محیط زیست، محمد راجی از دراویش گنابادی ، سینا قنبری از معترضین ابان ٩۶، وحید حیدری و چندده تن وکسانی همچون بهنام محجوبی ها که به دلیل شکنجه و عدم دسترسی به پزشک جان خود را از دست دادند جز اولینها نبوده اند واخرین هم نیستند.
ما مدافعان حقوق بشر:در اینجا با استناد به ماده ۵ اعلامیه جهانی وماده هفتم کنوانسیون بین المللی حقوق مدنی وسیاسی که مقرر داشته هیچکس را نمیتوان مورد ازارو شکنجه و یا مجازات و رفتارهای غیر انسانی و توهین امیز قرار داد و همچنین با توجه به اصل ٣٨ قانون اساسی جمهوری اسلامی مبنی بر هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار ویا کسب اطلاع ممنوع
خواهان پایان دادن به اعمال هر گونه خشونت وشکنجه و توهین به کرامت انسانی و همچنین آزادی بدون قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی و عقیدتی می باشیم
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
نمایندگی منطقه شمال آلمان
