بیش از چهار دهه خاموشی به بهانه“تحریک جنسی“
درچهار چوب قوانین دولت جمهوری اسلامی ایران، موجودیت زن بعنوان ضمیمه ای برای تکمیل نیاز های مرد معرفی شده است، فردی که باید همواره مطیع مردان خانه باشد اعم از پدر، برادر، پدربزرگ، عمو و فرزندان مذکرشان، باید زندگی را برای مرد و ساختار مردانه او آسانتر سازد و سرشار از لذت و در عین حال « نجیب » با پوششی اجباری که هر چه پوشیده تر، بهتر، چه قبل از ازدواج درخانه پدری و یا پس از آن درکنارهمسری حتی صیغه ای که در این مقام نیزهمواره باید از جنبه های دیگر هم خدمت گذار شوهر باشد با تبعیت از واژه ای بنام «تمکین» و شگفتا که اگر شوهر او با زنان دیگر در رابطه ای نزدیک قرارگرفت، خیانت نیست زیرا که قوانین جاری کشور به او حق ازدواج‌های متعدد را هم بخشیده است.
حتی به رغم تحمل رنج و درد دوران بارداری و زایمان، نثار و ایثار عشقی بی دریغ در امر آموزش و پروزش فرزند، باز هم طبق قانون حق حضانت فرزندان در اختیار مردان است، و در سایر امور نیز به همین شیوه عمل می شود اعم از کار، دستمزد، ارث و….بسیاری از قوانین تبعیض آمیز دیگری که میتوان برشمرد با نابرابری های چند سویه که برعلیه زنان ایران اعمال می‌شود اما چنانچه صدای او حتی برای خالی کردن احساس درونش بلند شود و نه بمنظور اعتراض، بلکه برای آواز و شکوفایی استعداد و توانایی های هنری اش، با تهدید، توبیخ، احضار، بازداشت و در نهایت زندان و پیامدهایش روبروخواهد شد و چه بسیار بانوانی با استعدادهای هنری ناب که در سال‌های پس از انقلاب یا خاموش گشته اند و یا با محکومیت به سکوتی اجباری آوای آنان در گلوهایشان حبس مانده است.
علی خامنه ای (ولی فقیه) در یکی از نظریات خود که قابل اجرا در همه سازمان ها و رسانه هاست می گوید:
اگر صدای زن به صورت تک‌خوانی و حتی به صورت هم‌خوانی با زنان و مردان برای غنا ( جلب توجه) نباشد و گوش دادن به صدای او هم به قصد لذت نباشد اشکال ندارد اما اگر مفسده داشته باشد یا تحریک شهوت بکند جایز نیست.
مساله تحریک جنسی مردان وتحول آنان دربرابر صدا، مو، و اندام زنان دستاویزی است که بیش از40 سال است پوشش اجباری را به زنان ایران تحمیل کرده است و توجه و کنترل آن یکی از مهم ترین برنامه های دولت جمهوری اسلامی ایران است و در مقابل دولت با برداشتن قِباحت صیغه و چند همسری نه فقط موجب افزایش فحشا، آسیب خانواده ها و ازهم پاشیدگی کانون گرم بسیاری از آنان گردیده بلکه عدم کفایت و لیاقت زمام داری خود را بیش از پیش به نمایش گذاشته است.
خانم مهدیه محمدخانی از خواننده گان امروز ایران و سرپرست گروه موسیقی” شهنوا “که سالهاست به دلیل شکایت پلیس امنیت تهران به و به جرم«تهیه و تدوین و انتشار فیلم تک‌خوانی زنان» ممنوع الکار است و کنسرتی در ایران برگزار نکرده، می گوید: متأسفانه در خانه پدری خودمان به ما می‌گویند:
نخند و نخوان اما به خانه همسایه که رفتی هر کاری دلت خواست بکن.
خانم سهیلا گلستانی یکی دیگر از خواننده گان ایرانی از دفعات احضار خود به دادگاه برای «دفاع از ارتکاب فعل حرام در ملاء عام» به دلیل آواز خواندن می گوید: «یکی از دهها بار که احضار شدم به اتهام فعل حرام(آواز خواندن) در ملا عام. اتهام به من برای خواندن آواز برای مردمم و این احضاریه مربوط به پخش صدای من در فضای مجازی است. در چهار سال گذشته این زندگی من بوده احضار شدم. رفتم. آمدم و دوباره، دوباره…»
واینگونه است که دولت جمهوری اسلامی ایران ضمن نقض مواد۱،۲و۲۳ ازاعلامیه جهانی حقوق بشر و نادیده گرفتن هدف پنچم از سند۲۰۳۰ یونسکو، استعدادهای هنری زنان را بی ارزش ساخته است و عدالت، برابری و حفظ کرامت انسانی زنان را نیز.
1395
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق زنان
