شهروندانی که زنده اند و از حق زندگی در جامعه شهری محرومند:
ناتوانانی هستند که در پرتو بی کفایتی و عدم مدیریت صحیح، هر روز ناتوان تر می شوند.
با باور به اینکه ناتوانان جسمی در همه جوامع با مشکلات بسیار زیادی دست و پنجه نرم می کنند، میتوان بار مشکلات معلولین ایران از هر قشر و طبقه و از هر نوع ناتوانی را با ضریبی چند برابر محاسبه کرد از سوی دیگر به دلیل عدم وجود آمارهای دقیق، نمیتوان عدد درستی را هم در مورد تعداد افرادی که به نوعی از توانائی جسمی محرومند، اعلام داشت اما به درستی می توان گفت که افراد معلول در ایران بخش قابل توجهی از جمعیت را به خود اختصاص می دهند و با تبعیضات ناروا و محدودیت بیشمار روبرو هستند و از کمترین امکانات برای زندگی، درمان، آموش، بهداشت و حقوق شهروندی برخوردار می باشند و به دلیل عدم امکانات شهری در منازل خود زندانی اند، افرادی که قادر به زندگی مستقل و مشارکت در جامعه همپای سایر شهروندان نیستند.
همراه با شدت معلولیت و افزایش آن، مشکلات و سختی های آن نیز بطور تصاعدی افزایش می یابد، اگر چه معضلات حل نشده ناشنوایان، نابیناها و تمام افرادی که به نوعی دارای محدودیت هایی هستند بسیار زیاد و گسترده است اما وقتی فقر اقتصادی را هم بدان اضافه نمائیم تبدیل به کوهی میشود که تنها از طریق حمایت و امکانات دولتی میتوان قسمتی از آن را برطرف نمود که مطالبه این حقوق نیز نیازمند توانائی های ویژه است، چه بسیارند دانش آموزان معلولی که به دلیل مشکلات، عدم امکانات و بویژه عدم توانائی و آگاهی والدینشان نسبت به مطالبه حقوق آنها، ترک تحصیل کرده و یا ازادامه تحصیل درمقاطع بالاتر ازدبستان باز مانده اند و بر این مجموعه بیفزائیم:
نبود آموزش صحیح و مطلوب برای آنان را، ساخت فضاهای آموزشی بدون در نظر گرفتن شرایط آنها مثل فقدان آسانسورهای بزرگ، نبود یا کمبود سرویس‌های بهداشتی متناسب با وضعیت جسمی آنان، عدم وجود درب های اتومات ( برای باز و بسته شدن) درساختمان ها، وجود موانع در معابر پیاده رو، فقدان پل های مناسب برای گذر از جوی های کنار خیابان ، شهروندانی که با توجه به گرانی و تورم در جامعه حتی امکان تهیه یک ویلچر را هم ندارند، عدم امکانات شغلی بویژه در مورد زنان معلول و …..
گفتنی است حدود سه تا پنج درصد بیکاری هر منطقه به افراد معلول اختصاص دارد که این رقم در زنان دو برابر مردان است به عبارتی، تنها یک ششم زنان معلول در بازار کار شانس اشتغال دارند و سایرین حتی در تامین هزینه رفت و آمد خویش هم ناتوانند مخصوصا از نظر تأمین هزینه‌های درمانی خود که این بی توجهی به ضرورت امنیت شغلی و اشتغال پایدار معلولان نسبت به سایر افراد، موجب افزایش آمار خودکشی در میان آنان گردیده است.
سال گذشته بیش از۴۰۰ میلیارد تومان از اعتبارات معلولان پرداخت نشده است.
آمار: دفترفرهنگ معلولین تعداد معلولان در ایران را بین۷تا۱۱ میلیون نفر میداند، اما در سرشماری سال ۹۵ این آمار۱میلیون ۲۰۰ هزار نفر اعلام شده است.
معاون سازمان بهزیستی، بودجۀ لازم برای معلولان کشور را حدود۸۰۰ هزار میلیارد تومان میداند، در حالیکه کل بودجه برای کمک به معلولان کمتر از ۲۰۰ میلیارد تومان است و این در حالیست که مرکز خدمات حوزه علمیه، سه برابر معلولان کشور یعنی ۶۰۰ میلیارد تومان بودجه دریافت میکند.
اعضای نمایندگی ایالت هسن، طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی{ براساس ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی}، قانون جامع حمایت از حقوق معلولان، کنوانسیون جهانی حقوق معلولان، خواستار اجرای تدابیر بهتر برای این قشر از جامعه بوده و و توجه مسئولان امر را به موازین و قوانین بین المللی که از حقوق انسانها سخن می گوید نیز جلب مینمائیم: ماده ۲: عدم تبعیض، ماده ۶: ارزش انسانی در همه جا، ماده ۲۲: حق امنیت اجتماعی، ماده ۲۳: حق امنیت کار، ماده ۲۵: حق خوراک و مسکن و مراقبتهای طبی و خدمات لازم اجتماعی برای همه، ماده ۲۶: حق تحصیل رایگان برای همه، مندرج در اعلامیه جهانی حقوق بشر و هدف اول و دوم: پایان دادن به فقر در تمامی اشکال آن در همه جا، هدف چهارم: تضمین کیفیت آموزش فراگیر و عادلانه و ایجاد فرصت های یادگیری مادام العمر برای همه، از اهداف هفده گانه سند ۲۰۳۰ یونسکو
1201
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
نمایندگی ایالت هسن
