زنان ایران، همچنان در انتظار تحقق وعده ها

یکی از مسائلی که بسیار حائض اهمیت است حمایت دولت از زنان سرپرست خانوار می باشد که با وجود شرایط سخت اقتصادی و آمار نگران کننده تصادفات و همچنین آمار وحشتناک طلاق و مرگ و میر ناشی از سرطان در ایران همه روزه شاهد افزایش آمار زنان سرپرست خانوار هستیم.اما متاسفانه حمایت دولت آنچنان که باید نیست.

چرا که به اندازه کافی بار مسولیت اجتماعی و اقتصادی، فشار روحی و جسمی زیادی را بر زنان روا داشته است و نیازمند یک پشتوانه مالی هستند تا دست نیاز به سوی هرکس دراز نکنند.

بیمه ی تامین اجتماعی یکی از مهم ترین نیازهای زنان سرپست خانوار یا بی سرپرست می باشد که بعد از سالها تنها زنان با بیش از سه فرزند میتوانند از بیمه استفاده کنند که آن هم عملی نشد ودولتهنوز نتوانسته است  زنان بیش از سه فرزند را هم تحت  پوشش  خود قرار دهد.

از طرفی دیگر زنان کارگر که بیشترین مسئولیت ها را بر دوش دارند ، زیر سایه ی سنگین تبعیض ها ، به ناحق نادیده گرفته میشوند. برای مثال حق بیمه‌

هرماه از حقوق کارگر کم می‌شود، چه زن و چه مرد. ولی آن شرط امنیتی و حمایت‌هایی که تامین اجتماعی دارد میان زنها و مردها متفاوت است به عنوان مثال زنان تحت پوشش  بیمه بعد از فوتشان به فرزندانشان حقوقی داده نمی‌شود. چنین تناقض‌هایی در قوانین موجود هست./یا اینکه حدود ۶۰ درصد کشاورزی  استان گیلان بر دوش کارگران زن است، اما زنان کشاورز از هیچ حمایت اجتماعی برخوردار نیستند. طبق اصل ۲۱ قانون اساسی جمهوری اسلامی ، دولت موظف به اجرای بیمه‌ای خاص برای زنان بیوه، سالخورده و سرپرست خانوار است اما تا کنون دولت به دلایل مختلف از جمله مشکل بودجه این اصل را اجرایی نکرده است

زنان کارگری حداقل حقوق را دریافت میکنند:در قانون کار ایران در بند ۶۸ به کارگران فصلی اشاره شده است. بر این اساس، حقوق کارگران یادشده، تنها در صورت انعقاد قرارداد کار و در فصولی که مشغول به کارند و در حدود قانون کار و قرارداد منعقده میان کارفرما و کارگر تامین می‌شود. زنان در ایران برای کاریابی هم با مشکلات بسیاری روبه رو هستند که همه از تبعیض علیه زنان نشأت میگیرد و این تبعیض شامل بیمه آنان نیز میباشد. طبق قانون اساسی و قانون کار، تبعیض قائل شدن میان زن و مرد ممنوع شده و کارفرما مجاز نیست در ازای کاری یکسان، به زنان حقوق و مزایایی کمتر از مردان پرداخت کند ولی عدم تدوین قانون خاص و فقدان و ضعف قوانین فعلی بابت پوشش بیمه‌ای زنان شاغل در مشاغل غیر رسمی، از عوامل تأثیرگذاری است که به درستی مورد توجه قرار نگرفته است.

ما فعالین حقوق زنان بر آنیم که قوانین حمایت از کار زنان در ایران همانند  بند دوم و سوم ماده ٢٣ اعلامیه جهانی حقوق بشر باید اجرا شود و هر انسانی سزاوار است تا بدون رواداشت هیچ تبعیضی برای کار برابر، مزد برابر دریافت کند.»هر کسی که کار می‌کند سزاوار دریافت پاداشی منصفانه و مطلوب برای تأمین خویش و خانواده‌ی خویش موافق با حیثیت و کرامت انسانی بوده و نیز می‌بایست در صورت نیاز از پشتیبانی‌های اجتماعی تکمیلی برخوردار گردد .

992

کانون دفاع از حقوق بشر در ایران

کمیته دفاع از حقوق زنان