اطلاعیه ۱۳۲۴ کمیته دفاع از حقوق کودک و نوجوان در خصوص کولبران

گسیل هر روزه تفنگداران کولبر گش، به فرمان آمران پولبر.

کولبری و سوخت‌بری بخش عمده‌ای از کار روزانه هموطنان ما در نوارهای مرزی شرقی، غربی وشمال غربی ایران است، و گویا برای نیروهای نظامی و انتظامی جمهوری اسلامی ایران نیز زیرا: تاریخی دولت و ماموران دولتی در جمهوری اسلامی ایران با قاچاق انواع کالاو در ابعادی متفاوت ارتباطی تنگاتنگ دارد، به غیر از قاچاق مواد مخدر که از ابتدائی ترین نوع قاچاق در ایران امروز بشمار میرود قاچاق زنان ودختران، نفت و گاز و خاک و سنگ، طلا و آهن و مس، قاچاق ارز، فرش و اجناس عتیقه و حتی آثار تاریخی مثل سرستون های تخت جمشید و مجسمه های هنری بزرگ از میادین شهرهای مختلف ایران است که نه رباینده آن مشخص می شود و محاکه، نه کسی به سویشان شلیک می کند و نه اصلا کسی یا سازمانی پی گیر این قاچاقچیان بوده است اما کولبرانی که برای تامین مخارج روزانه خود در صدد جابجائی کالائی هستند مورد شلیک مستقیم نیروها واقع میشوند، کالاهایشان غارت و پیکرشان در میان انبوهی از برف و یخ گم می شود.
«تهدیدات ﻣﻴﻦ ﻭ ﻗﻄﻊ ﻋﻀﻮ»، «ﻳﺦ ﺯﺩﻥ، ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﻛﻮﻻک درﻛﻮهستان»، «ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ و یاسقوط از ارتفاع »، «ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻭ همه پیامدهایش»، و « امکان تیر غیب درهر قدم » تنها بخشی از خطرات شغلی است خطرناک و سخت بنام کولبری اما غیررسمی، از بیمه و امنیت شغلی هم خبری نیست.و دستمزدی که بابت آن پرداخت می‌شود بسیار ناچیز است، چرخه معیوب تولید نان از مزرعه تا سر سفره، کولبران را در مصاف با قاتلانشان قرار داده است، از یک سو ماموران مرزی و نیروهای امنیتی می زنند و می کُشند بی ترس و مهابا تا هم کالای آنان را تصاحب کنند و هم ساعت کاری شان تکمیل شود و از مزایای سختی کار برخوردار شوند و در آن سو کولبران جوان ونوجوانند و کودکانی که به استقبال جوانمرگی میروند و با ترس و اضطراب سختی حمل بار سنگین را بردوش های ناتوان خود می پذیرند تا خانواده ای آبرومند داشته باشند و مادرانی که روزها و هفته ها در انتظار دیدارشانند و این همه، گوشه هایی است از حقوق شهروندی وعده داده شده …

در سال‌های اخیر وعده‌های مختلفی درباره رسیدگی به وضعیت کولبران داده شده است مثل طرح:
« ممنوعیت شلیک مستقیم به کولبران”که از آذر ماه گذشته تا هنوز در راه مجلس است با دوفوریت.

۱۰مردادماه ۱۳۹۹، کولبر رضا پوراسماعیل اهل روستای خضرلو از توابع چالدران با شلیک نیروهای نظامی در مرز این شهرستان جان باخت.
۱۶مردادماه ۱۳۹۹، یک کولبر۱۶ساله به نام مبین حسینی در ارتفاعات مرزی نوسود در استان کرمانشاه، توسط نیروهای نظامی مورد ضرب و جرح قرار گرفت.
۲۱مردادماه ۱۳۹۹، کولبر رضا عبداللهی اهل روستای تاوگوزی در ثلاث‌باباجانی و در مرز نوسود مورد ضرب و شتم نیروهای نظامی قرار گرفت.
۲۳ مرداد۱۳۹۹با آتش گشودن سربازان مرزبانی به روی کولبران، هادی خدری۲۲ ساله ، کولبر جوان کُرداهل روستای زیویه،کشته شد.
۲۶ مرداد۱۳۹۹، کولبر کورد به نام “آرمین احمدی” ١٧ ساله اهل مریوان در پی شلیک نیروهای سپاه پاسداران زخمی شد.
بنا بر آمارهای گردآوری شده در سال ۲۰۱۹ میلادی ۷۹ کولبر و کاسبکار کُرد توسط نیروهای امنیتی دولت جمهوری اسلامی ایران و یا بر اثر عدم امنیت، در مسیرراه جان خود را از دست داده‌اند و۱۶۵ کولبر و کاسبکار نیز مصدوم و معلول شده‌اند، در میان جان باختگان سه کودک و نوجوان مریوانی به نام‌های اسماعیل ساوجی‌نژاد ۱۶ ساله، آزادخسروی۱۷ ساله و فرهاد خسروی۱۴ ساله حضور داشتند با این توضیح که مرگ برادران خسروی در اثر سرمازد گی عنوان گردیده و آن دیگری با شیلیک مستقیم نیروهای نظامی کشته شده است.در حالیکه ۸۰ سندیکا و تشکل کارگری در سراسر دنیا با انتشار بیانیه‌ای مشترک و با عنوان «کولبران را نباید فراموش کرد» خواستار پایان دادن به کشتار کولبران شده و در بیانیه خود با اشاره به ریشه‌های فقر و محرومیت در مناطق مرزی که دلیل روی آوردن شهروندان مرزی به کولبری است، نسبت به کشتار ۷۹ کولبر توسط نیروهای نظامی ایران در سال۲۰۱۹، واکنش داشته اند، دولتمردان جمهوری اسلامی ایران با گسترش و دامن زدن به شرایطی همچون فقر اقتصادی، عدم مدیریت در زیر ساخت‌های اقتصادی، ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻓﺎﺣﺶ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎی ملی ﺑﻪ برخی ﺍﺳﺘﺎﻥ‌ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﻛﺰ، ﻋﺪﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﺩﺭﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ، دیدگاه امنیتی مسئولان نسبت به مناطق مرزی غرب کشور و از همه بد تربا کشتار مداوم این قشر از جامعه که در محرومیت کامل قرار گرفته به اعمال جنایتکارانه و ضد انسانی خود ادامه می دهند بدون توجه و پای بندی به کنوانسیون های مختلف حقوق بشری و یا پیمان نامه های بین المللی در مورد کودکان و نوع بشر از جمله بند ۹ از اصل سوم قانون إساسی جمهوری اسلامی ایران ( رفع تبعیضات ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه، در تمام زمینه‏های مادی و معنوی )، ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر(حق حیات برای همه) و هدف ۱ از سند ۲۰۳۰ یونسکو (پایان دادن به فقر در همه اشکال آن و در همه جا )