کنوانسیون حقوق کودکان در ۲۰ نوامبر ۱۹۸۹ مورد پذیرش مجمع عمومی سازمان ملل متحد قرار گرفت و از ۲ سپتامبر ۱۹۹۰ (سی روز پس از تودیع بیستمین سند تصویب یا الحاق) لازم‌الاجرا شده‌است.دولت جمهوری اسلامی ایران نیز در سال ۱۳۷۲ به این پیمان نامه پیوست، البته با این شرط که هر گاه مفاد پیمان نامه در هر مورد و در هر زمان با قوانین داخلی ایران و موازین اسلامی تعارض پیدا کند، دولت ایران ملزم به رعایت آن نباشد.کنوانسیون کودک شامل ۵۴ ماده و ۲ پروتکل اختیاری بوده که چهار اصول پایه‌ای آنرا جهت می‌دهد: – هیچ کودکی نباید از تبعیض رنج ببرد. – زمانی‌که در رابطه با کودکان تصمیم‌گیری می‌شود، باید منافع عالیه آنان در راس قرار گیرد. – کودکان حق حیات داشته و باید رشد کنند. – کودکان حق دارند آزادانه عقاید و نظرات خود را ابراز کنند و این نظرات در تمامی اموری که به آنها مربوط می‌شود، باید مورد توجه قرار گیرد. از آنجا که در حدود ۴۳ ماده از کنوانسیون حقوق کودک به صورت مستقیم و غیر مستقیم به وظایف و مسئولیت های دولت ها در قبال کودکان پرداخته است، خود نشانگر اهمیت دولت در اجرای این کنوانسیون می باشد، علت این کار هم این است که حل بسیاری از مشکلات کودکان از عهده خانواده ها یا موسسات دیگر بر نمی آید و توجه به حقوق کودک باید در برنامه های رفاهی و اجتماعی هر کشور مورد توجه قرار گیرد.
تهیه و تدوین : آمن جهان بزرگی
نویسنده : رسول عباسی زمان آبادی – رُزا جهان بین
گوینده : آمن جهان بزرگی
کاری از کارگروه رسانه کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
