اطلاعیه ۱۱۶۱ کمیته دفاع از حقوق جوان و دانشجو در خصوص کولبری در ایران

کولبر= مهندس، دکترا، دانشجو، ورزشکار و نانی که« بوی خون» میدهد.

بخوانید: فریادی است ازعمق تبعیض و فقر سیستماتیک تحمیل شده برساکنان مناظق مرزی ایران.

روزی نیست که خبری حاکی از درگیری در مرزهای غربی و تیراندازی به «کولبران» نشنویم و نخوانیم،

روزی نیست که مرزنشینان کشور در تمامی عرصه ها متحمل صدمات و تلفات جانی، روحی و مالی نشوند از جنگ تحمیلی گرفته تا

زلزله های سهمگین چند ریشتری، سیل های ویرانگر و فاجعه‌آمیز، مین‌های خنثی نشده و …یعنی تبعیض نژادی ومذهبی،

عدم مدیریت وظلم مضاعف مسئولان درتسهیل تولید و رونق اقتصادی در این خطه از سرزمین پهناور ایران.

طرح ساماندهی «کولبرها» هم به پولبری «خودی ها» انجامید.

در۱۴بهمن سال ۱۳۹۵، خبرارائه طرحی دوفوریتی توسط۳۰ نماینده مجلس با هدف حمایت از کولبرها، جلوگیری از شلیک به آنان، ساماندهی وضعیت معیشتی و بیمه رایگان آنها اعلام، اما فراموش شد و همچنان: جوانان ایرانی با گلولۀ ایرانی کشته می شوند.

جنسیت، تحصیلات و میزان سن درمیان کولبران معنا و مفهومی ندارد، نوجوان۱۳ساله، سالمند۶۰ ساله، دختران، پسران و حتی بانوان هم برای امرارمعاش یک شبانه روز خطر کشته شدن در اثر شلیک مستقیم ماموران یا مین های به جامانده ازجنگ و یا سقوط از ارتفاعات در طول مسیررا به جان می خرند که حتی درصورت زنده ماندن هم احتمال نقص عضو ومعلولیتهای شدید وجود دارد، یعنی نان در قبال جان.

کولبرمهدی ابراهیمی: ۳۵ساله بازگان بی سرمایه و کارشناس ارشد جامعه شناسی میگوید: بعد از۲۰ سال تحصیل مجبور به کولبری شده ام چون برای یافتن شغل مناسب تمام اقدامات لازم را انجام داده ام ولی نه پیگیری قابل ملاحظه ای صورت گرفته و نه جواب درستی دریافت کرده ام.

کولبر کیوان کیوا‌نفر:۳۳ ساله کارشناس ارشد در رشته برنامه ریزی شهری ( فوق لیسانس مدیریت) بامعدل۱۷.۶۱، کارشناس فنی سرشماری عمومی نفوس و مسکن و دارنده چندین مقاله در زمینه برنامه‌ریزی شهری می گوید: علیرغم جستجوی فروان در دو استان کرمانشاه و کردستان بجز کولبری شغلی پیدا نکردم زیرا آبدارچی شدن هم معرف می‌خواهد.

کولبر رضا: اهل مریوان، دارای لیسانس روان‌شناسی از دانشگاه دولتی اصفهان است که کولبری می‌کند چون به هر حال باید خرج زن و بچه‌اش را بدهد، او می‌گوید: مریوان حتی یک کارگاه ندارد که ۱۰یا ۲۰ نفر در آن کار کنند، همه مشاغل خانگی است که بی‌رونق‌اند، کشاورزی هم که سالهاست صرف نمی‌کند، جوانان اینجا مجبورند کارگری کنند و زمانی که کار نباشد چاره‌ای نیست جزکولبری .

کولبر باقر احمدی:۲۷ ساله، لیسانس ریاضی محض، فوق لیسانس برنامه ریزی شهری وعضو تیم کشتی شهر مریوان می گوید:با شوق زیاد درس ‌خواندم و آرزویم این بود مشغول به کار شده و به شهرم خدمت کنم، چندین مقاله در زمینه مبلمان شهری و فضای سبز نوشتم و به شهرداری و شورای شهر دادم، در کنکور دکتری شرکت نموده و با رتبه ۱۲در رشته برنامه‌ ریزی شهری قبول شدم، برای مصاحبه به چند دانشگاه از جمله دو دانشگاه در تهران رفتم، گفتند نمی‌پذیرند زیرا اولویت آنها دانشجویان خودشان بود، با اعمال سلیقه اجازه ادامه تخصیل ندادند، هرجا رفتم با در بسته روبرو شدم، شهرداری و فرمانداری هم با وجود تحصیلات مرتبط، گفتند به نیروی کار نیاز ندارند، به دلیل علاقه‌ای که به کشتی داشتم وارد ورزش کشتی کشتم، فیزیک بدنی خوبی داشتم و مربی‌ آینده خوبی را به من وعده می‌داد اما مجبور شدم ورزش را رها کرده کولبری کنم، درحالیکه برخی دارای چندین شغل در دستگاه‌های دولتی اند.

یادآوری اصل 28 قانون اساسی: هر کس حق دارد شغلی را که بدان مایل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نیست برگزیند، دولت موظف است با رعایت نیاز جامعه به مشاغل گوناگون، برای همه افراد امکان اشتغال به کار و شرایط مساوی را برای احراز مشاغل ایجاد نماید.

آیا درکشوری که سالانه 25میلیارد دلار معاملات قاچاق در آن صورت می گیرد آن هم ازطریق مبادی رسمی، سمبه مسئولان فقط باید برای کولبران و سوختبران پرزور باشد؟!

اعضای کمیته دفاع از حقوق جوان و دانشجو با استناد به مواد 3(حق حیات)، 23(حق داشتن کار مناسب با درآمدعادلانه)، 25(حق رفاه ازحیث خوراک،مراقبتهای طبی و خدمات اجتماعی ) از اعلامیه جهانی حقوق بشروهمچنین هدف1: (پایان دادن به فقر در همۀ اشکال آن و در همه جا)، هدف2: (پایان دادن به گرسنگی، تحقّق امنیّت غذایی و تغذیۀ بهتر و توسعۀ کشاورزی پایدار)، هدف3: (تضمین یک زندگی توام با سلامت و ترویج رفاه برای همه و در تمامی سنین)،هدف 8: (اترویج رشد اقتصادی ماندگار، فراگیر و پایدار، اشتغال کامل و بهره ور، و اشتغال شراف تمندانه برای همه) از اهداف 17 گانه سند یونسکو اعلام می دارند: هیچکس درهیچ سمت وجایگاهی حق شلیک به انسان دیگر را نداشته و دولت را بر اساس اصل 3 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران موظف به تامین امور رفاهی و اجتماعی و اقتصادی تمام افراد جامعه بخصوص کولبران و مرزنشینان می دانند.