شکنجه ممنوع!
اخیرا خبرهای بسیاری در خصوص شکنجه ی زنان در ایران به گوش می رسد 
از جمله شکنجه و ضرب و شتم زنان درویش در زندان قرچک به گونه ای که مادر سپیده مرادی یکی از این زندانیان می گوید : دخترم سپیده نمی‌تواند راه برود، و اجازه هواخوری هم ندارند.
از جمله سپیده قلیان که از ضرب و شتم ممتد، نسبتهای جنسی ناروا و فشارهای روانی طاقت فرسایی صحبت کرد که ماموران حکومتی علیه او، اسماعیل بخشی و شماری دیگر از کارگران معترض روا داشته اند.
از جمله مریم صبری، آرش توکلی، ابراهیم شریفی، و ابراهیم مهتری چهار تن از معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ بودند که توانستند از ایران خارج شوند و در مصاحبه‌هایی عنوان کردند که در زندان‌های ایران به آن‌ها تجاوز شده‌است.
از جمله نگهداری متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی در سلول انفرادی که نوعی شکنجه سفید است مانند نرگس محمدی، نسرین ستوده، گلرخ ایرایی و آتنا دائم و ….
از جمله تجاوزها و جان دادن های زنان زندانی زیر شکنجه ها شکنجه هایی که نه تنها به جسم آنان ضربه میزند بلکه روح، روان و حیثیت زندانیان را نیز مورد حمله قرار داده، تا آخر عمر آثار روحی و روانی آن با زندانیان همراه است.
شکنجه هایی که حتی شنیدن و خواندنش از زبان زندانیان, روح و روان را به مخاطره می اندازد؛ وای به حال زنان زندانی زیر دستان کثیف و آلوده ی بازپرس که به زور برای اعتراف های نکرده زندانیان هر کاری می کنند.
خواه این شکنجه ها سفید باشد یا شکنجه های جسمی همه نوعی نقض حقوق زندانیان است.
طبق بیانیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد که در اواخر سال1975منتشر شد، شکنجه هر نوع عملی است که انجام آن فرد رابه عمد دچار درد یا رنج شدید خواه جسمانی و خواه روانی میکند.
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند
به تبع دیدگاه اسلامی، در قوانین جمهوری اسلامی ایران نیز ممنوعیت شکنجه تصریح شده و تضمین‌هایی جهت جلوگیری از آن پیش‌بینی شده است. در این راستا در اصل ۳۸ قانون اساسی آمده است:
“هر گونه شکنجه برای گرفتن اقرار و یا کسب اطلاع ممنوع است. اجبار شخص به شهادت، اقرار یا سوگند مجاز نیست و چنین شهادت، اقرار و سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است و متخلف از این اصل، طبق قانون مجازات می‌شود.”
اما نباید فراموش کنیم:
تفکردولتمردان جمهوری اسلامی ایران با مفهوم قانون و علم حقوق مدرن نا آشناست. قاطعانه می توان گفت:
با تغییر شکنجه به حد و تعزیر شرعی مشکل را برای خود حل کرده و می گویند:
در دولت جمهوری اسلامی ایران احدی شکنجه نشده است! ما به حکم خدا حدود و تعزیرات را اجرا می کنیم!
اما ما مدافعان حقوق زنان می گوییم:
خواهان آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی میباشیم و هر گونه فشار بدنی و روانی به متهم را شکنجه تلقی کرده و حتی اگر عنوان حد یا تعزیر شرعی بر آن بگذارند.
به استناد ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و با پشتیبانی از قربانیان شکنجه، به عنوان یک نهاد مدافع حقوق بشر، خواهان لغو فوری انواع شکنجه (با نام های حد یا تعزیر) و سایر مجازات ها یا رفتارهای بی رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز در ایران می باشم
و خواهان امضا و تصویب و اجرای کامل و قاطعانه “معاهده منع شکنجه و سایر مجازات ها یا رفتارهای بی رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز” توسط دولت جمهوری اسلامی ایران می باشیم.
1099
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق زنان
