مادۀ 16 اعلامیه جهانی حقوق بشر
1 . مردان و زنان بالغ، بدون هیچ گونه محدودیتی به حیث نژاد، ملیت، یا دین حق دارند که با یکدیگر زناشویی کنند و خانواده ای بنیان نهند. همه سزاوار و محق به داشتن حقوقی برابر در زمان عقد زناشویی، در طول زمان زندگی مشترک و هنگام فسخ آن هستند.
2. عقد ازدواج نمیبایست صورت بندد مگر تنها با آزادی و رضایت کامل همسران که خواهان ازدواجند.
3. خانواده یک واحد گروهی طبیعی و زیربنایی برای جامعه است و سزاوار است تا به وسیله ی جامعه و «حکومت» نگاهداری شود.
قوانین مردسالارانه درجمهوری اسلامی ایران همچنان حقوق انسانها را پایمال می کند
طبیعی است که قانونی شدن این عمل، به گسترش و عادی شدن آن در جامعه می انجامد. آنچه که مسلم است تصویب نهایی این قانون بسیاری از دختران را به ابزار و سوژه های جنسیت بدیل می کند، روابط پدر خواندگی یا سرپرست و دختر را تحت تأثیر کلیشه های جنسیتی قرار می دهد و به طور عام بر اعمال خشونت علیه زنان، آزارهای جنسی دختران در سنین کودکی، مورد سوءاستفاده قرار گرفتن دختران نیز مهر تأیید می زند.
مسلماَ تحت تأثیر چنین قانون ظالمانه ای، بسیاری از دختران احساس امنیت نه خواهند کرد، به علاوه که می تواند میزان لطمات وارده به خصوص آزار جنسی و خشونت خانگی به دختران کم سن و سال را افزایش دهد؛ افزایشی افسار گسیخته که این بار در پناه قانون صورت می گیرد.
به قانون ازدواج سرپرست (مرد) و فرزند خوانده (دختر) اعتراض کنیم.
“این ماده اگر به قانون تبدیل شود علاوه بر قانونی کردن خشونت جنسی علیه دختر بچه‌های بی‌سرپرست، باعث عدم تمایل زنان متاهل به گرفتن فرزند خوانده دختر، بر هم زدن امنیت روحی زنان در این خانواده‌ها، فرهنگ سازی در جامعه در این راستا و شکستن قبح اجتماعی آن است.
ما فعالین حقوق بشر به این قانون ضد بشری اعتراض کرده و خواهان لغو ماده 27 قانون اساسی هستیم
407
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق زنان
