بررسی ماده 14 اعلامیه جهانی حقوق بشر و مقایسه آن با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

آیا میدانید : ۳۰ مورد قوانین حقوق بشر وجود دارد؟ این موارد اساسی ترین حقوق انسانی شما هستند و متعلق به شماست.
ماده ۱۴ اعلامیه جهانی حقوق بشر , حق پناهندگی را مد نظر قرار میدهد و اینگونه عنوان میکند که هر کس حق دارد در مقابل شکنجه, آزار و تعقیب , در کشورهای دیگر پناه گزیند
و اما در قسمت دوم این ماده, حق پناهندگی محدود شده است به رفتارهای که مغایر با اصول و مقاصد ملل متحد باشد, که نمیتوان از این حق استفاده کرد.

با توجه به اینکه در جنگ جهانی دوم افرادی از کشورهای جنگ زده گریختند این امکان فراهم شد که در اعلامیه جهانی حقوق بشر بر این امر انسانی صحه بگذارند و پناهندگی را یک حق برای انسانها تلقی کنند
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۵۰ قطعنامه ای مبنی بر لزوم روشن شدن وضعیت پناهندگان تصویب کرد که موجب بوجود آمدن کنوانسیون پناهندگان در سال ۱۹۵۱ گردید و بعدها پروتکل ۱۹۶۷ در از بین بردن محدودیت های زمانی و جغرافیائی این کنوانسیون منعقد شد.
در این کنوانسیون , شخص پناهنده تعریف شده و تکالیف سازمان ملل و کشورهای پذیرنده پناهنده نیز مشخص شده است
و اما اصل ۱۵۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز , به شرایط پذیرش پناهنده در ایران اشاره دارد
امروزه در قرن بیست و یکم همچنان شاهد جنگها و درگیری ها و اِعمال خشونت علیه بشریت هستیم که موج گسترده ای از پناهندگان را در پی دارد. پناهندگان مردمانی هستند که به موجب بدرفتاری و شکنجه و نقض حقوق انسانی نمیتوانند در کشور خود زندگی راحتی داشته باشند و متاسفانه کشور ایران نیز جزء کشورهایی است که سالانه تعداد زیادی بعنوان پناهنده از این کشور خارج میشوند.