بررسی ماده 13 اعلامیه جهانی حقوق بشر و مقایسه آن با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

آیا میدانید : ۳۰ مورد قوانین حقوق بشر وجود دارد؟ این موارد اساسی ترین حقوق انسانی شما هستند و متعلق به شماست .
ماده ۱۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر به حق آزادی انسان در عبور و مرور و انتخاب محل اقامت اشاره دارد. از بعد حقوقی، این حق هرکسی است که بتواند سفر کند . اگر کسی به هر دلیلی قصد تغییر موطن خود یا حتی ترک تابعیت را داشته باشد , آزاد است و ممانعت از خروج آزاد شهروندان نوعی زندان انگاری سرزمین است.

با توجه به اینکه در جنگ جهانی دوم افرادی از کشورهای جنگ زده گریختند این امکان فراهم شد که در اعلامیه جهانی حقوق بشر بر این امر انسانی صحه بگذارند و پناهندگی را یک حق برای انسانها تلقی کنند
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۵۰ قطعنامه ای مبنی بر لزوم روشن شدن وضعیت پناهندگان تصویب کرد که موجب بوجود آمدن کنوانسیون پناهندگان در سال ۱۹۵۱ گردید و بعدها پروتکل ۱۹۶۷ در از بین بردن محدودیت های زمانی و جغرافیائی این کنوانسیون منعقد شد.
در این کنوانسیون , شخص پناهنده تعریف شده و تکالیف سازمان ملل و کشورهای پذیرنده پناهنده نیز مشخص شده است
و اما اصل ۱۵۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز , به شرایط پذیرش پناهنده در ایران اشاره دارد
امروزه در قرن بیست و یکم همچنان شاهد جنگها و درگیری ها و اِعمال خشونت علیه بشریت هستیم که موج گسترده ای از پناهندگان را در پی دارد. پناهندگان مردمانی هستند که به موجب بدرفتاری و شکنجه و نقض حقوق انسانی نمیتوانند در کشور خود زندگی راحتی داشته باشند و متاسفانه کشور ایران نیز جزء کشورهایی است که سالانه تعداد زیادی بعنوان پناهنده از این کشور خارج میشوند.