” نشر اکاذیب“، “اقدام علیه امنیت ملی“ و “تبلیغ علیه نظام“:
اتهاماتی ست واهی برای بازداشت و زندانی کردن روزنامه نگاران و قلم به دستانی که کارشان نوشتن است و اطلاع رسانی و با این عنوان و پیشه، نمی‌توان آنان را مجرم دانست، اما با اتهامات ابداعی توسط قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران، آنهم در بیدادگاه هائی که از اساس مغایر با قوانین بین‌المللی است و برخلاف موازین و قوانین داخلی، هر اتهام و جرمی عینیت دارد.
در تمامی سالهای گذشته دولت جمهوری اسلامی ایران اکثر رسانه‌های خبری را تنگ نظرانه کنترل نموده، در برخورد با آنها هیچ مماشاتی از خود نشان نداده است و برای رسیدن به این هدف از ایجاد هراس، بازداشت‌های خودسرانه، حبس‌های طولانی‌مدت، عدم امنیت شغلی و تحمیل خودسانسوری به روزنامه نگاران و خبرنگاران بهره گرفته است که این اینگونه عملکرد فقط محدود به مرز های داخلی کشور نمی شود، بلکه سیاست دولت جمهوری اسلامی ایران همواره در جوامع بین المللی و در برابر رسانه‌های جهانی، بر پنهان داشتن چهره و اندیشه واقعی خود با استفاده از نقاب آزاد اندیشی بوده است و با این شیوه فریب، رسانه های فارسی زبان موجود در خارج از کشور را نیز وادار به خود سانسوری نموده، به اخبار غیر واقعی آنان استناد می کند، اینک نیز با آماده کردن لایحه سازمان نظام رسانه‌ای درصدد تبدیل روزنامه‌نگاران به کارمندان دولتی و ایجاد محدودیت های بیشتر در مورد آزادی اطلاع‌رسانی.
آقای ابوالفضل شکارچی، سخنگوی ارشد نیروهای مسلح، نهم اردیبهشت ماه از بازداشت۳۶۰۰ نفر توسط پلیس فتا و به جرم شایعه‌پراکنی نسبت به کرونا در فضای مجازی خبر میدهد و آقای حسین اشتری فرمانده نیروی انتظامی نیز اخیرا (۲۰ اردیبهشت) و با افتخار اعلام میکند: با ۱۳۰۰ سایت و شبکه‌های مجازی که از ویروس کرونا در ایران نوشته‌اند برخورد شد و۳۲۰ نفر دیگر از افرادی که در اینباره «شایعه‌پراکنی» کرده بودند، بازداشت شده اند، حضرت ایشان اتهامات بازداشت شده گان را «تشویش اذهان عمومی» و «شایعه‌پراکنی» عنوان می کند اما در مورد وضعیت فعلی ۳۲۰+ ۳۶۰۰ شهروند و چگونگی روند پرونده قضایی آنان سکوت می کند، سکوتی که سرشار از ناگفتنی هاست.
رضا معینی مسئول گزارش‌گران بدون مرز در ایران می‌گوید : پیشتر ایران یکی از پنج زندان بزرگ جهان برای روزنامه نگاران بود و اکنون:
کشور ایران به بزرگترین زندان جهان برای فعالان رسانه‌ای تبدیل شده است.
دررده‌بندی جهانی آزادی مطبوعات ۲۰۱۹ نیز از میان ١٨٠ کشور جهان، ایران در رده ۱۷۰ قرار دارد.
آیا کسی پاسخگوی جوانی و عمر به یغما رفته افرادی هست که بجرم اطلاع رسانی و یا استفاده از حق بیان و ابراز اندیشه سال های سال را درزندان سپری می کنند؟ افرادی مثل نرگس محمدی، پوریاعالمی، احسان مازندرانی، سلیمان محمدی، میلاد فدایی اصل، ساسان آقایی، مهدی محمودیان، نوشین جعفری، مرضیه امیری، عسل محمدی، فرنگیس مظلوم، کیوان صمیمی، هنگامه شهیدی، سپیده مرادی، آویشا جلال الدین و شیما انتصاری،علی ملیحی، نجات بهرامی، امیر بابای و سایر اهالی مطبوعات که قلم به مزد نبودند و در زندانند، با یاد و نام سهیل عربی که در پاسخ به پرسش بازجو: «چراشما آب در آسیاب دشمن میریزید»؟، می گوید:
این شمایان هستید که باحبس نویسنده و روزنامه نگار آب در آسیاب دشمنتان میریزید.
دولتمردان ایران بدانند:در اندیشه ما که از موازین و قوانین بین المللی، منظبق با حقوق انسانها ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر نشأت می گیرد و بدان باور داریم، یا براساس اصل ۳ بند ۲ و ۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که در سیمنارها و کنفرانس های بین المللی شعار آن را میدهید و بدان عمل نمی کنید: آزادی بیان، آزادی عقیده، رعایت حقوق افراد توسط قانون، زندگی و امنیت شخصی، اعتراض، تجمع و …جزو حقوق اولیه انسانها بشمار میرود، حقوقی که انکار ناپذیر است، از سوی دیگر، توقیف، سانسور،عدم دسترسی به اطلاعات ، بازداشت، حبس، اتهامات واهی، تبعید، توهین، تحقیر، شکنجه و اعدام با هر دلیل و بهانه در زمرۀ اعمال ضد بشری است که باید بدان خاتمه دهید.
1274
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
نمایندگی اتریش
